در میگوهای خانواده پنائیده به دلیل شباهت ظاهری میان افراد یک گونه، مراکز تکثیر همواره با مشکلاتی همچون آمیزش افراد خویشاوند (خواهر و برادر) روبرو هستند که این امر در نهایت منجر به کاهش شاخص‌های ژنتیکی و افزایش ضریب هم خونی در نتاج حاصل از آنها خواهد شد. از این رو در صورت نسل گیری متعدد از میگوهای یک جمعیت و افزایش آمیزش‌هایی خویشاوندی میان آنها، بویژه جوامع ای که دسترسی به منابع وحشی میگو ندارند و مولدین‌شان در اسارت و یا در محیط‌های بسته نگهداری می‌شوند، نتایج حاکی از آن خواهد بود که همزمان با کاهش فراوانی آلل‌های اختصاصی در نتاج حاصل، میگوهای تولید شده بجای چند شکلی شدن (پلی‌مورف) به سمت یک شکل شدن (مونومورف) پیش خواهند رفت. از سوی دیگر به دنبال کوچک شدن اندازه جمعیت مؤثر علاوه بر کاهش شدید تنوع ژنتیکی میزان ضریب هم خونی نیز افزایش خواهد یافت. از این رو توصیه می‌شود که بمنظور جلوگیری از کاهش شاخص‌های فوق با استفاده از روش‌های مولکولی علاوه بر شناسایی جمعیت‌های مختلف میگو، برای هر کدام از جمعیت‌های شناسایی شده یک شناسنامه ژنتیکی تدوین شود.
)